Paranoias

Entrou pola porta, tranquilo, sereo, firme. Sabendo perfectamente porque e o que implicaba o que ia a facer.
Veu, ollou, observou e reafirmouse na sua decision, ergueu a sua man dereita suavemente e moveu unha misera panquiña, que desencadearia o maior efecto mariposa que existiu xamais.
Bang!!
Rozando o tambor xirou, a municion saiu mancandose cos bordes do cano, gozando e disfrutando, esperanzado co puntiño branco que se via o lonxe.
Negro, branco, aire, aire, aire, algodon, pel, sangue, materia gris.

A pantalla, iluminada con derivadas, circuitos, bucles, que mais tera... Era agora unha mezcra de roxo sangue e gris cerebro, pequenos anacos grumosos agarimaban a sua suave superficie, mentres contemplaban como os seus irmans se suicidaban precipitandose contra o chan.
Comezaba a inclinarse, como unha torre de pizza sen arneses, acelerando levemente, ata bater coa esquina da mesa, anque pouco importaba a verdade, xa nada lle facia dano. O seu corpo carecia de vida.

O sangue que brotaba da sua cabeza comezou a perocorres a tarima, lentamente ata que alcanzou un dos bordes, e comezou a precipitarse como unha fervenza contra o chan, resbalando e resbalando, seguindo a inclinacion do terreo ata desaparecer da vista dos ali presentes.

Os espectadores deste circo estaban sorprendidos, asustados e a vez maravillados, en silecio, petrificados por unha medusa de aceiro, a monotonia acabarase, o aburrimento, o sono, os xogos, as conversas sen sentido... Todos desapareceron arrincados coma unha mala herba.
Agora tocaballes decidir, agora que coñeceron as duas opcions tiñan bases pra escoller.
A simplicidade das cousas que non varia dia tras dia, ou a complexidade das cousas que varian, do movemento.

Todos decidiron o mesmo... Botaron a correr asustados, como formigas atoradas na porta do formigueiro, tentaban sair polas ventas, masificadas e estreitas, atropelabanse para acadar a esquina mais alonxada e tentar sentirse mais seguros, non o comprendian... fixerao polo seu ben.

A tranquilidade volveu, como cando rematas unha partida de pinball, sen luces, sen son, sen diversion. So ficaba un pequeno grupo que non logrou ou se atreveu a saltar pola venta, apelotonado contra unha esquina, asustado, coma animais aterrados polo medo.

Oh!

Que era iso que estaba nunha cadeira, habia alguen, sentado, inexpresivo, tranquilo, como disfrutrando do momento, abriu os beizos, inspirou e deixouno escapar, suavemente, unha soa frase, varios sons...

Gracias por darme un anaco de vida.

-x-

A: Joder HH como se che vai a pinza macho, calquiera dia acabas como o tipo este da katana, ou os de columbine...
HH: Tampouco te pases oh, so e un textiño que se me veu a cabeza, ademais con non ter unha katana ou unha pistola xa esta arranxado ;P xD
A: Estas colgado...
HH: Deixemoslles xudgar os nosos escasos lectores, jejeje, sede benevolentes e depaso ignorade as faltas de ortografia :)