OSTIA PUTA

HH: Tan dificil e poñer un puto intermitente 30 segundos antes de quedarte parado no medio da puta carretera en doble fila??? tan jodido e puto gilipollas de merda, que 30 segundos, con 10 xa me conformo cona, tan absurdamente difil é? joder, putos retrasadosmentales das pelotas aprendede a conducir.
A: Bueno home, tampouco e pra poñerse asi seguro que algunha vez ti tamen fixeche algo parecido.
HH: Pero e que me toca as pelotas coño, primeiro vou o corte irlandes a por unha calculadora porque "perdin" a miña e o retrasado mental dame unha que di que vale pra complexos e chego a casa leome o puto manual e tachan, outra vez onda o vendedor das pelotas, que culpa non tiña que no folleto poñia que operaba complexos pero me cago en dios ven podia ter un pouco de idea, e ala sablada polo siguiente nivel de calculadora e despois de andar zumbando dun lao pa outro sorteando os putos conductores de mierda que non saben nin o que e unha rotanda nin un carrila para aparcar anda non me jodas, estou ata os GUEVOS.
A: Eña home calma, agora fas comida, pos unha lavadora, arranxas a habitacion, a mesa, limpas o pasillo que e o que che toca, preparas os apuntes poste a estudiar e logo fala cea e durmes e xa es feliz...
HH: Se non fose porque se ti palmas eu tamen, agora mesmo estarias sendo atravesado polo meirande cuchillo xamais inventado.
A: Se no fondo queresme un monton home, non digas que non...
HH: Mellor non contesto a iso.

-x-

A: Por certo... que che ia a decir... o que tes que limpar non e o pasillo, e o salon...
HH: ... ... ... Se me corto so as veas do brazo dereito so morrerias ti?

Paranoias

Entrou pola porta, tranquilo, sereo, firme. Sabendo perfectamente porque e o que implicaba o que ia a facer.
Veu, ollou, observou e reafirmouse na sua decision, ergueu a sua man dereita suavemente e moveu unha misera panquiña, que desencadearia o maior efecto mariposa que existiu xamais.
Bang!!
Rozando o tambor xirou, a municion saiu mancandose cos bordes do cano, gozando e disfrutando, esperanzado co puntiño branco que se via o lonxe.
Negro, branco, aire, aire, aire, algodon, pel, sangue, materia gris.

A pantalla, iluminada con derivadas, circuitos, bucles, que mais tera... Era agora unha mezcra de roxo sangue e gris cerebro, pequenos anacos grumosos agarimaban a sua suave superficie, mentres contemplaban como os seus irmans se suicidaban precipitandose contra o chan.
Comezaba a inclinarse, como unha torre de pizza sen arneses, acelerando levemente, ata bater coa esquina da mesa, anque pouco importaba a verdade, xa nada lle facia dano. O seu corpo carecia de vida.

O sangue que brotaba da sua cabeza comezou a perocorres a tarima, lentamente ata que alcanzou un dos bordes, e comezou a precipitarse como unha fervenza contra o chan, resbalando e resbalando, seguindo a inclinacion do terreo ata desaparecer da vista dos ali presentes.

Os espectadores deste circo estaban sorprendidos, asustados e a vez maravillados, en silecio, petrificados por unha medusa de aceiro, a monotonia acabarase, o aburrimento, o sono, os xogos, as conversas sen sentido... Todos desapareceron arrincados coma unha mala herba.
Agora tocaballes decidir, agora que coñeceron as duas opcions tiñan bases pra escoller.
A simplicidade das cousas que non varia dia tras dia, ou a complexidade das cousas que varian, do movemento.

Todos decidiron o mesmo... Botaron a correr asustados, como formigas atoradas na porta do formigueiro, tentaban sair polas ventas, masificadas e estreitas, atropelabanse para acadar a esquina mais alonxada e tentar sentirse mais seguros, non o comprendian... fixerao polo seu ben.

A tranquilidade volveu, como cando rematas unha partida de pinball, sen luces, sen son, sen diversion. So ficaba un pequeno grupo que non logrou ou se atreveu a saltar pola venta, apelotonado contra unha esquina, asustado, coma animais aterrados polo medo.

Oh!

Que era iso que estaba nunha cadeira, habia alguen, sentado, inexpresivo, tranquilo, como disfrutrando do momento, abriu os beizos, inspirou e deixouno escapar, suavemente, unha soa frase, varios sons...

Gracias por darme un anaco de vida.

-x-

A: Joder HH como se che vai a pinza macho, calquiera dia acabas como o tipo este da katana, ou os de columbine...
HH: Tampouco te pases oh, so e un textiño que se me veu a cabeza, ademais con non ter unha katana ou unha pistola xa esta arranxado ;P xD
A: Estas colgado...
HH: Deixemoslles xudgar os nosos escasos lectores, jejeje, sede benevolentes e depaso ignorade as faltas de ortografia :)

Como discutir.

A: Nunca levantes a voz.
HH: Falar firme e claramente.
A: Deixar rematar o argumento do interlocutor anque atopes fallos de camiño.
HH: Arrasar os seus fallos argumentais a minima incoherencia.
A: Explicate ben, elixe ben as palabras, por desgracia marcan a diferencia entre o que pensabas e o que dis que pensabas.
HH: Non teñas en conta o que pensas que quere decir, ten en conta o que di, podes equivocarte.
A: As guerras santas nunca levaron a ningun lado.
HH: Sen guerras santas a mentalidade da xente nunca cambiaria.
A: Admite o propio erro.
HH: Rende so se te decatas, ou che demostran, que o que defendes e erroneo.

Reinicio dun blog persoal

-Anton: Saudos, e aqui comeza o meu blog persoal, un blog no que falar das miñas aficions, dos meus sentimentos e da miña vida, espero non aburrirme del e escribir todo canto poida.
-HHunter: Iluso, cres que vas a poder escribir o que sintes nun blog? JUAS, riome na tua puta cara capullo, eres un mierdas que non e capaz de facer honor a realidade e a verdade, e facerlle dano a xente decindolle a verdade, cada puta palabra que escribas neste blog sera minuciosamente analizada por todalas persoas que te coñezan para tentar averiguar cotilleos de ti, e sabelo.
-A: Bueno home tampouco hai que tomalo asi, e para que todo o mundo saiba o ben que me vai e a xente se alede por min, e polo ben que me vai...
-HH: Aham, a ver se o entendin, vas facer un blog no que vas a por as cousas supermaravillosas que che pasan... tio non te enteraches que as cousas supermaravillosas que che pasan non lle importan un carallo a ninguen? aprende a difrutalas ti, porque son pra ti non pros demais.
-A: Non e so iso, non me entendes, tamen quero por as cousas que me pasen coma nun diario, os meus problemas esas cousas.
-HH: Uhmm problemas, que pasa que pensas que porque os lea un monton de xente te vas a sentir mellor? que ter un monton de visitas te faran sentirte mellor ou algo asi? os teus problemas interesanlle a 4 persoas, e iso se tes moita sorte, pero non creo que os poñas por iso, polos porque es unha puta rata cobarde que non e capaz de decirllelos a cara para tentar amañalos e tes que decirllos con un puto blog/sms/tlf/fax/telegrama, todo menos o cara a cara.
-A: EU NON SON UN COBARDE, SE OS POÑO AQUI E PARA QUE A XENTE SE ENTERE E SE COMPADEZA DE MIN!!!!!!!... e vexa o triste que estou...
-HH: Juas, que puto tio patetico eres, cobarde e patetico. Benvidos o Blog deste cobarde e patetico ser, se queredes ler algo interesante, marchade daqui.